این وبلاگ حاصل کلنجارهای درونی یک انسان ناقص است، حاصل زمین خوردنهایش، پیروزی هایش، آرزوهایش، دلتنگی هایش، گلایه هایش و شرمساری هایش است. این وبلاگ یک خروش است، یک "ادامه" است، یک راه است که پایانش... شاید انسانی که پایان نقص هاست
اما اینکه چرا اسمش دهکده رویاهاست. خب اگر بهتر میشد اسمش را میگذاشتم غار رویاها چون هنوز خیلی بدوی و آغازین است و هنوز تا رسیدن به یک شهر از رویاها فاصله بسیاری دارد و هم، چون درست مثل یک دهکده، ممکن است از این وبلاگ هم کمبودها و کاستی ها و خشونت هایی از نوع طبیعی سر بزند اما خوبی موضوع این است که دست کم مشکلاتش هم از جنس طبیعی اند.
از خواننده های این وبلاگ به خاطر تحمل ناهمواری ها و کمبودهای این وبلاگ سپاس گذارم
